PL/I

W PL/I istnieje możliwość tworzenia i stosowania danych etykietowych, opisanych w deklaracji poprzez atrybut, który jest identyfikowany słowem LABEL. Danym o takim typie etykietowym, można przypisywać nazwy stałych etykietowych (identyfikatorów etykiet), używanych w kodzie do oznaczania instrukcji, jako etykiety instrukcji.

Przykład:

  DCL A LABEL;
  …
  A=ETY;
  …
  GOTO A;
  …
  ETY:   B=1;
  …

Basic

W języku Basic etykietami są numery instrukcji (obowiązkowe w bardzo wielu wczesnych implementacjach tego języka). Numery te są literałami liczbowymi całkowitymi, dziesiętnymi, bez znaku. W związku z tym istnieje możliwość w wielu implementacjach, stosowania zmiennych o typie liczbowym do przechowywania wartości etykiet, jako liczb, oraz wręcz wyliczania w wyrażeniach wartości etykiety do której ma nastąpić skok (GOTO), wywołanie podprogramu (GOSUB), obsługi błędów (ON…GOTO…).

Snobol

Również w języku Snobol, choć nie występuje odrębny typ etykietowy, to istnieje możliwość przechowywania w zmiennych wartości, które wskazywać będą na konkretną instrukcję. W tym przypadku typem odpowiednim do implementacji typu etykietowego jest łańcuch, który może być automatycznie przekształcony na etykietę, do której ma nastąpić skok. Wynikiem takiego przekształcenia jest obiekt typu NAME, który choć nie może być jawnie deklarowany w kodzie źródłowym, występuje w języku właśnie jako specyficzna forma implementacji typu etykietowego. Typ ten i obiekty NAME, są szeroko stosowane, ze względu na to, że całe sterowanie przebiegiem algorytmu w tym języku, opiera się na skokach warunkowych i bezwarunkowych, na bazie których realizuje się pętle, instrukcje wyboru czy warunkowe. Nie ma odrębnych instrukcji do realizacji tego typu struktur programistycznych. Oczywiście wartość taka (identyfikator etykiety), może w przy takim podejściu stanowić wynik różnych obliczeń, czy też zostać pobrany z instrukcji wejścia (np. z konsoli).