Barycz (rzeka)

Barycz
	; Dolina Baryczy
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
	Rzeka
Długość	139 km
Powierzchnia zlewni	5 526 km²
	Źródło
Miejsce	pd. okolice Rososzycy
Wysokość	117 m n.p.m.
Współrzędne	51°36′32″N 18°01′47″E/51,608889 18,029722
	Ujście
Recypient	Odra
Miejsce	zach. okolice Wyszanowa
Wysokość	75,8 m n.p.m.
Współrzędne	51°41′11″N 16°15′07″E/51,686389 16,251944
	Mapa
	; Dorzecze Baryczy
Szlak
	Położenie na mapie województwa wielkopolskiego źródło ujście
	Położenie na mapie Polski źródło ujście

Barycz (niem. Bartsch) – rzeka w zachodniej Polsce, prawy dopływ Odry. Ma długość 139 km, a powierzchnia jej dorzecza wynosi 5526 km².

Historia

W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił rzekę w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińskie nazwy: Bartha fl., Barusius, Bortha^[3].

Charakterystyka

Obszar źródłowy znajduje się w bagnach na południowy wschód od Ostrowa Wielkopolskiego. Tworzy go zespół krzyżujących się, bifurkujących cieków – Baryczy, Leniwej Baryczy oraz Gnilnej (Gniłej) Baryczy (dopływ Ołoboku). Płynie w kierunku zachodnim, uchodzi do Odry w okolicy Głogowa. Rzeka płynie zabagnioną doliną, z bardzo małym spadkiem (ok. 0,035%). W dolinie Baryczy znajdują się siedliska rzadkiego ptactwa wodnego. W 1996 roku utworzono Park Krajobrazowy Dolina Baryczy.

Nad Baryczą znajdują się Stawy Milickie i Stawy Przygodzickie.

Główne dopływy

Kuroch – prawy
Polska Woda – lewy
Brzeźnica – lewy
Sąsiecznica – lewy
Łacha – lewy
Orla – prawy
Tynica – lewy
Kanał Świernia – lewy
Śląski Rów – prawy
Kopanica (Rów Polski) – prawy
Młyńska Woda – lewy.

Najważniejsze miejscowości

wieś Przygodzice
miasto Odolanów
miasto Milicz
wieś Sułów
miasto Żmigród
miasto Wąsosz
wieś Wyszanów.

Panorama ujścia

Wyszanów, ujście Baryczy do Odry

Zobacz też

Przypisy

↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 6, ISBN 83-239-9607-5 .
↑ Wdrażanie Ramowej Dyrektywy Wodnej w zlewni Baryczy.
↑ Detlef Haberland: Die „Silesiographia” und „Breslo-Graphia” von Nicolaus Henel von Hennenfeld. Arkadiusz Cencora, Diana Codogni-Łańcucka. Wrocław: Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu, 2011, s. 174. ISBN 978-83-910595-2-4.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 6, ISBN 83-239-9607-5 .

[#1-2] Wdrażanie Ramowej Dyrektywy Wodnej w zlewni Baryczy.

[3] Detlef Haberland: Die „Silesiographia” und „Breslo-Graphia” von Nicolaus Henel von Hennenfeld. Arkadiusz Cencora, Diana Codogni-Łańcucka. Wrocław: Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu, 2011, s. 174. ISBN 978-83-910595-2-4.

[1]

[2]

[3]