Czerwone Bractwo (fr. la Confrérie Rouge) – pierwsza założona na terenie I Rzeczypospolitej, w Warszawie w 1721 roku loża wolnomularska.

Jego członkami byli m.in.: późniejszy kanclerz wielki litewski Michał Fryderyk Czartoryski, podskarbi wielki koronny Jan Jerzy Przebendowski i podskarbi nadworny koronny Franciszek Maksymilian Ossoliński. Do grona Czerwonego Bractwa należeli przedstawiciele arystokracji i szlachty polskiej, ale także pruskiej i saskiej. Mimo tradycji, oprócz mężczyzn przyjmowane były do niej również kobiety. Była to loża, pozostająca pod wpływem brytyjskich lóż jakobickich.

Bractwo prawdopodobnie szybko zakończyło swoją działalność.