Burunduk syberyjski
Eutamias sibiricus
(Laxmann, 1769)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

wiewiórkokształtne

Rodzina

wiewiórkowate

Podrodzina

afrowiórki

Plemię

świstaki

Rodzaj

Eutamias
Trouessart, 1880[1]

Gatunek

burunduk syberyjski

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Burunduk - zasięg[3].

Burunduk syberyjski[4] (Eutamias sibiricus) – gatunek ssaka z podrodziny afrowiórek (Xerinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae), jedyny przedstawiciel rodzaju burunduk[4] (Eutamias)[5].

Występowanie

Północna Azja od centralnej Rosji do Chin, Korei i północnej Japonii (Hokkaido). Introdukowany do parków centralnej i wschodniej Europy[2][6].

Opis

Ze względu na występowanie, burunduki syberyjskie można podzielić na dwa rodzaje: kalifornijski i azjatycki. Burunduk jest niewielkim gryzoniem o długości ciała wynoszącej 25 cm, z czego na ogon przypada 18 cm[7]. Osiąga masę ciała 50-150 g[7]. Długość życia sięga średnio 2-6 lat, w niewoli nawet do 6-10[7]. Futro jest charakterystyczne umaszczone: brunatno szare, strona brzuszna jasnożółta lub biała. Na głowie, grzbiecie i bokach podłużne, ciemne pasy. Ogon jest długi i puszysty. Głowa o małych, zaokrąglonych uszach. Bardzo chwytne i sprawne przednie łapy.

Tryb życia

Burunduki syberyjskie są zwierzętami o aktywności dziennej, prowadzącymi bardzo ruchliwy tryb życia. Są bardzo czujne, ostrzegają się wzajemnie dźwiękami podobnymi do ćwierkania ptaków[7]. Posiadają torby policzkowe, w których umieszczane są duże ilości pokarmu, a później przenoszone do nory, gdzie pokarm jest zjadany lub zagrzebywany[7]. W związku z kopaniem nor i spędzaniu większości życia na ziemi, zalicza się burunduki do wiewiórek naziemnych. Burunduki zapadają w sen zimowy przy czym jego długość uzależniona jest od zagęszczenia populacji oraz dostępności pokarmu. Okres godowy burunduków przypada na wiosnę/lato, ciąża trwa 4-5 tygodni, młode karmione są przez matkę przez okres 40-45 dni.

Odżywianie

Burunduki syberyjskie są wszystkożerne. Żywią się nasionami, ziarnem, owocami, grzybami, warzywami oraz owadami, małymi ptakami i jaszczurkami[7]. Na zimę gromadzi pokarm w norach pod korzeniami drzew.

Przypisy

  1. ↑ É.L. Trouessart. Synopsis systematicus et geographicus mammalim tam viventium quam fossilium. „Bulletin de la Société d’Études scientifiques d’Angers”. 10, s. 86, 1880. (fr.).
  2. 1 2 K. Tsytsulina i inni, Eutamias sibiricus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-2 [dostęp 2020-10-29] (ang.).
  3. ↑ IUCN (International Union for Conservation of Nature) 2008. Tamias sibiricus. In: IUCN 2015. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.2. http://www.iucnredlist.org. Downloaded on 10 July 2015.
  4. 1 2 Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 211. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. ↑ C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 622. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  6. ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Tamias sibiricus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 3 lutego 2010]
  7. 1 2 3 4 5 6 Kenneth Haberland: Tamias sibiricus. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-02-03]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.