Biali – zbiorcze określenie ruchów politycznych i sił zbrojnych działających podczas wojny domowej w Rosji w latach 1917–1923, walczących z komunistami (bolszewikami) i ruchami ich wspierającymi, mających na celu przywrócenie poprzedniego systemu ekonomicznego i politycznego. Biali określani są także jako Biała Armia (ros. Белая Армия), Biała Gwardia (Белая гвардия) lub Biały Ruch (Белое движение), lecz nie stanowili oni jednej organizacji, a poszczególne formacje działające w różnych częściach kraju nosiły różne nazwy. Nazwa „biali” powstała jako przeciwieństwo przyjętej przez komunistów symboliki związanej z kolorem czerwonym.
Do białych nie zaliczają się takie formacje, jak anarchiści Nestora Machno, a także inne walczące zarówno przeciw bolszewikom, jak i białym (określane też jako „zieloni”) oraz ruchy nacjonalistyczne, walczące w celu zyskania niepodległości poszczególnych krajów wchodzących do 1914 w skład Imperium Rosyjskiego. W propagandzie radzieckiej określenie „biali” było jednakże rozciągane na wszystkich przeciwników bolszewików, w tym na Polskę i Wojsko Polskie (określane jako „białopolacy”).
Armie białych były dowodzone przez dawnych carskich generałów sprzeciwiających się przewrotowi bolszewickiemu i komunistycznemu rządowi. Ze względu na zamordowanie cara Mikołaja II i jego rodziny, biali nie posiadali nikogo, kto byłby w stanie pokierować działaniami wszystkich części, przy tym poszczególni liderzy mieli samodzielne ambicje polityczne.
Do naczelnych dowódców wojskowych białych należeli:
- Michaił Aleksiejew (1857–1918) – dowódca Armii Ochotniczej w latach 1917–1918,
- Stanisław Bułak-Bałachowicz (1883–1940),
- Anton Denikin (1870–1947) – dowódca Armii Ochotniczej po śmierci gen. Ławra Korniłowa (kwiecień 1918 – 8 stycznia 1919), od 8 stycznia 1919 Sił Zbrojnych Południa Rosji (połączone Armia Ochotnicza i Armia Dońska) (do 4 kwietnia 1920),
- Nikołaj Judenicz (1862–1933) – dowódca Armii Północno-Zachodniej, 1918–1920,
- Władimir Kappel (1883–1920),
- Aleksandr Kołczak (1874–1920) – minister wojny i marynarki w antybolszewickim Dyrektoriacie Ufijskim, potem w latach 1918–1920 dowódca Wojskowych Sił Rosji na Syberii i Uralu tzw. Armii Syberyjskiej,
- Ławr Korniłow (1870–1918) – twórca i pierwszy dowódca Armii Ochotniczej na południu Rosji,
- Piotr Krasnow (1869–1947) – ataman kozackiego wojska dońskiego,
- Jewgienij Miller (1867–1938) – dowódca Armii Północnej, 1918–1920,
- Grigorij Siemionow (1890–1946) – dowódca Specjalnego Oddziału Mandżurskiego,
- Andriej Szkuro (1887–1947),
- Roman von Ungern-Sternberg (1886–1921),
- Siergiej Wojciechowski (1883–1951),
- Piotr Wrangel (1878–1928) – dowódca Białej Armii na froncie południowym kwiecień 1920 – listopad 1920.
Ideologia
Biali deklarowali że chcą zaprowadzić porządek i ład, zwalczając zdrajców, barbarzyńców i morderców[1].
W kontekście Rosji ruch białych miał trzy główne skojarzenia:
- polityczne przeciwieństwo wobec Czerwonych;
- historyczne odniesienie do monarchii absolutnej, szczególnie czasów Iwana III zwanego Białym królem;
- noszenie przez niektórych mundurów z okresu carskiego, w których przeważały białe barwy
Biała Armia reprezentowała rosyjski nacjonalizm[2]. Biali zwalczali działaczy niepodległościowych którzy tworzyli państwa narodowe na obszarze dotychczasowego Imperium Rosyjskiego. Odnosili się nieprzychylnie lub wrogo do państw narodowych utworzonych na gruzach Imperium Rosyjskiego takich jak: Ukraina, Estonia, Łotwa i Litwa, Azerbejdżan, Gruzja i Armenia, a co do Polski i Finlandii chcieli, przy ograniczeniu ich terytoriów do przedrewolucyjnych Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Finlandii do narzucenia im związków sojuszniczych z Rosją. Wśród białych częstym zjawiskiem był antysemityzm[2], gdyż żywy był wśród nich stereotyp żydokomuny, przypisujący Żydom główną rolę w stworzeniu komunizmu, który miał im otworzyć drogę do zdobycia władzy nad całym światem[3].
Wielu przywódców białych było konserwatystami i autokratami[4], inni oprócz antybolszewizmu nie wyznawali określonej ideologii[2][5]. W obozie antykomunistycznym w czasie wojny domowej w Rosji znaleźli się również rosyjscy liberałowie (tzw. kadeci), czy socjaliści-eserowcy.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Christopher Lazarski, „White Propaganda Efforts in the South during the Russian Civil War, 1918-19 (The Alekseev-Denikin Period),” The Slavonic and East European Review, Vol. 70, No. 4 (Oct., 1992), s. 688–707.
- 1 2 3 Kenez, Peter, „The Ideology of the White Movement,” Soviet Studies, 1980, no. 32. s. 58–83.
- ↑ Philip Mendes, „Jews, Antisemitism and Communism: A Self–Fulfilling Prophecy”, Australian Journal of Jewish Studies 18 (2004) 79-96.
- ↑ Kenez, Peter, „The Ideology of the White Movement,” Soviet Studies, 1980, no. s. s. 58–83.
- ↑ Christopher Lazarski, „White Propaganda Efforts in the South during the Russian Civil War, 1918-19 (The Alekseev-Denikin Period),” The Slavonic and East European Review, Vol. 70, No. 4 (Oct., 1992), s. 688–707.