Batyżowiecka Grań (słow. Batizovský hrebeň, niem. Botzdorfer Grat, węg. Batizfalvi-gerinc) – grań stanowiąca fragment grani głównej Tatr Wysokich w ich słowackiej części. Batyżowiecka Grań ciągnie się od Zmarzłego Szczytu na zachodzie do wschodniego, najwyższego wierzchołka Batyżowieckiego Szczytu (tzw. Wielkiego Batyżowieckiego Szczytu) na wschodzie i zamyka od północy Dolinę Batyżowiecką. Na żaden z obiektów w Batyżowieckiej Grani nie prowadzą znakowane szlaki turystyczne, jej nazwa wywodzi się bezpośrednio od Doliny Batyżowieckiej i Batyżowieckiego Szczytu, a pośrednio od spiskiej wsi Batyżowce.
Obiekty w Batyżowieckiej Grani w kolejności od zachodu na wschód:
- Zmarzły Szczyt (Popradský Ľadový štít, 2390 m n.p.m.),
- Jurgowskie Wrótka (Popradská Ľadová štrbina),
- Jurgowska Przełęcz (Vyšné kačacie sedlo),
- Kaczy Szczyt (Kačací štít, 2401 m),
- Kacze Wrótka (Prostredné kačacie sedlo),
- Kacze Czuby (Kačací hrb),
- Kacza Przełęcz (Nižné kačacie sedlo),
- Batyżowiecka Turniczka (Batizovská vežička),
- Niżnia Batyżowiecka Szczerbina (Nižná Batizovská štrbina),
- Batyżowiecka Kopa (Batizovská kopa),
- Pośrednia Batyżowiecka Szczerbina (Prostredná Batizovská štrbina),
- Batyżowiecka Igła (Batizovská ihla),
- Mały Batyżowiecki Szczyt (Malý Batizovský štít, ok. 2445 m),
- Wyżnia Batyżowiecka Szczerbina (Vyšná Batizovská štrbina),
- Wielki Batyżowiecki Szczyt (Veľký Batizovský štít, 2448 m).
Historia
Pierwsze przejścia Batyżowieckiej Grani:
- Ferenc Kienast, Johann Breuer i Paul Spitzkopf-Urban, 8 sierpnia 1907 r. – letnie (od wschodu na zachód),
- Zygmunt Klemensiewicz, Roman Kordys i Aleksander Znamięcki, 8 sierpnia 1907 r. – letnie (od zachodu na wschód).
Wyżej wymienione zespoły dokonały przejścia tego samego dnia, minęły się na Kaczej Przełęczy.
Zimą odcinek od Zmarzłego Szczytu do Kaczego Szczytu i z powrotem jako pierwsi pokonali Józef Lesiecki i Józef Oppenheim 13 kwietnia 1914 r. Brak informacji o pierwszym zimowym przejściu całej grani.
Bibliografia
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 114–144.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.