Avant-pop – podgatunek muzyki pop, który używa konwencjonalnych popowych zwrotów do słuchaczy jak chwytliwe melodie, struktury typu zwrotka-refren-zwrotka oraz dodaje elementy najbardziej awangardowej muzyki, czyli tzw. eksperymentalnej^[1]. Brzmi mniej rockowo niż jej bardziej znane siostrzane podgatunki jak indie rock lub indie pop.

Lata 60.

The Beach Boys i The Beatles są pierwszymi zespołami pop, które rozpoczęły wcielać muzykę eksperymentalną oraz nowe techniki nagrywania piosenek w swojej muzyce i na swoich albumach: Pet Sounds, Revolver i Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Także rock psychodeliczny Syda Barretta, podczas jego krótkiego pobytu w zespole Pink Floyd z piosenkami jak „Bike” i „See Emily Play” są wczesnymi przykładami.

Lata 70.

W latach siedemdziesiątych David Bowie i Brian Eno nagrali albumy Low oraz „Heroes”, które uważa się za avant-pop.

Lata 90.

Niektóre zespoły noise w latach dziewięćdziesiątych jak Blonde Redhead, The Flaming Lips, Yo La Tengo, Pavement, Stereolab zmieniły kierunek z głośnej nieharmonijnej muzyki do bardziej skierowanej ku popowi i przyjaznej radiu avant-pop.

Wybrani wykonawcy muzyki avant-pop

Przypisy