Arrogacja (łac. arrogatio lub adrogatio) – w starożytnym Rzymie sposób przysposobienia osoby sui iuris (swojego prawa). Skutkowała przejściem arrogowanego z całą jego rodziną agnatyczną i majątkiem pod patriam potestatem (władzę ojcowską) arrogującego.

Była związana z rodową organizacją pierwotnego społeczeństwa rzymskiego i miała na celu utrzymanie ciągłości rodziny, która nie miała kontynuatorów płci męskiej. Arrogowany dziedziczył majątek, imię rodowe (łac. nōmen gentilicium) i kult przodków arrogującego.

Zachodziła pod kontrolą państwa (w czasach republiki była potrzebna zgoda comitiae curiatae) i kapłanów; za cesarstwa decydowało wydanie reskryptu.

Innym rodzajem przysposobienia było adoptio (adopcja).

Bibliografia

• Marek Kuryłowicz, Adam Wiliński: Rzymskie prawo prywatne. Warszawa: Wolters Kluwer, 2008, s. 130. ISBN 978-83-7601-073-1.