Akita
Ilustracja
Akita o umaszczeniu pręgowanym
Inne nazwy

akita inu

Kraj patronacki

Japonia

Wymiary
Wysokość

66-71 cm(psy),
61-66 cm (suki)[1]

Masa

35-45 kg (psy),
25-35 kg (suki)

Klasyfikacja
FCI

grupa V, sekcja 5,
wzorzec nr 255[2]

AKC

Working

ANKC

Grupa 6 – (Utility)

CKC

Grupa 3 – Working Dogs

KC(UK)

Utility

NZKC

Utility

UKC

Grupa 5 – Northern Breed

Wzorce rasy

Akita (jap. 秋田犬 – akita inu; z jap. inu – pies) – rasa psa zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych. Wyhodowana w Japonii pierwotnie do walk psów, później użytkowana również do polowań. Współcześnie pełni funkcje psa stróżująco-obronnego oraz psa do towarzystwa. Jest to największa rasa spośród ras japońskich. Nie podlega próbom pracy[3].

Rys historyczny

Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita w północnej części Japonii. Przeznaczona pierwotnie do walk psów i do polowania na grubą zwierzynę – dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami – poczynając od około 15 000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpiców uznaje się nieistniejącego dzisiaj nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnego akita inu.

Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły dużą wartość.

Następne stulecia obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało rasę akita inu za dziedzictwo kulturowe i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów.

Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk.

Wygląd

Głowa akity inu

Umaszczenie

Wzorzec przewiduje umaszczenie białe, rude, pręgowane i sezamowe (ruda sierść z czarnymi końcówkami). Każde umaszczenie (oprócz białego) musi mieć białe znaczenia po bokach (z jap. urajiro) kufy, na policzkach, szyi, piersi, tułowiu i ogonie, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.

Zachowanie i charakter

Akita jako pies myśliwski znany jest z uporu i zawziętości w walce, a także z pasji łowieckiej. Psy tej rasy wykorzystywane są również przez policję i armię[4]. To rasa psów niezależnych, mających zdecydowany charakter. Wymaga konsekwentnego, ale równocześnie łagodnego prowadzenia. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji oraz potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Jest lojalny wobec swojego właściciela i bardzo do niego przywiązany. Jest nieufny wobec obcych ludzi. Akita jest psem posiadającym bardzo silny instynkt myśliwski[5].

Klasyfikacja

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy 5 – Szpice i psy w typie pierwotnym, w sekcji 5 – Szpice azjatyckie i rasy pokrewne[6]. Nie podlega próbom pracy[2] (do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki konkursów lub zawodów). Ostatnie zmiany we wzorcu pochodzą z dnia 13 marca 2001 r.

Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów pracujących[7].

Przypisy

  1. ↑ David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
  2. 1 2 Wzorzec rasy nr 255 (FCI Standard N° 255) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  3. ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 189.
  4. ↑ Wendy Boorer: "Psy. Miniencyklopedia". Poznań: Oficyna Wydawnicza Atena, 1994, s. 54-55. ISBN 83-85414-46-0.
  5. ↑ Akita – psy.pl [online], Wszystko, co warto wiedzieć o psach [dostęp 2019-04-12] (pol.).
  6. ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  7. ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 144.

Bibliografia

  • Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 148. ISBN 83-7079-672-9.
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003
  • Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
  • Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom I, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 1999
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.