Żydowskie Towarzystwo Krajoznawcze (ŻTK) – największe w Polsce okresu międzywojennego żydowskie stowarzyszenie grupujące turystów i krajoznawców.

ŻTK powstało 31 lipca 1926 i stawiało sobie za cel gromadzenie i opracowywanie materiałów krajoznawczych dotyczących ziem polskich oraz etnografii żydowskiej, ochronę przyrody, krajobrazu oraz zabytków ziem polskich (szczególnie żydowskich), popularyzację turystyki i krajoznawstwa oraz rozbudzenie zamiłowania do zwiedzania Polski. Od lat 30. rozwijano też turystykę kwalifikowaną tworząc sekcje motocyklowe, kajakowe, narciarskie i pływackie. W 1934 ŻTK posiadało 30 oddziałów, organizujących wycieczki, odczyty (na tematy turystyki, etnografii, folkloru żydowskiego) i kursy (przewodnickie, języka esperanto). Towarzystwo posiadało schroniska stałe i sezonowe – m.in. w Zakopanem, Karwi, Worochcie i Zaleszczykach. Wydawano także czasopisma Wiadomości ŻTK oraz Krajoznawstwo, a w 1937 oddano do użytku bibliotekę liczącą około tysiąca książek z dziedziny krajoznawstwa oraz 200 map i laboratorium fotograficzne dostępne dla członków stowarzyszenia. Ogółem w latach 1927–1937 Towarzystwo zorganizowało 1549 wycieczek, z których skorzystało 33 666 osób z całej Polski. ŻTK działało do roku 1939.