Liczba miejsc światowego dziedzictwa w poszczególnych krajach (stan z 2021)

Lista światowego dziedzictwa (ang. World Heritage List; fr. Liste du patrimoine mondial) – lista obiektów dziedzictwa kulturowego i dziedzictwa naturalnego o „wyjątkowej powszechnej wartości” dla ludzkości prowadzona przez organizację wyspecjalizowaną ONZ UNESCO.

Lista została ustanowiona na mocy Konwencji w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego przyjętej przez UNESCO na 17. sesji w Paryżu 16 listopada 1972, która weszła w życie z dniem 17 grudnia 1975. Do 18 sierpnia 2023 Konwencję przyjęło lub ratyfikowało 195 państw.

Realizacją postanowień Konwencji, w tym prowadzeniem listy, zajmuje się Komitet Światowego Dziedzictwa (ang. World Heritage Committee) złożony z 21 przedstawicieli państw stron Konwencji, który w trakcie dorocznych sesji decyduje o wpisaniu obiektu na listę, umieszczaniu obiektów na liście światowego dziedzictwa w zagrożeniu lub skreśleniu z tych list. Nominacje, wyłącznie spośród obiektów umieszczonych uprzednio na narodowej Liście informacyjnej, zgłaszane są przez poszczególne kraje. Jeżeli wniosek o wpisanie danego obiektu na listę nie zostanie uwzględniony, może być złożony ponownie jedynie wtedy, gdy zaistnieją wyjątkowe okoliczności: nowe odkrycia, nowe naukowe informacje dotyczące dobra lub inne kryteria niż prezentowane w pierwszym wniosku.

Lista obejmuje (stan na rok 2023) 1199 obiekty w 168 Państwach-Stronach Konwencji, w tym 933 obiektów dziedzictwa kulturowego (K), 227 przyrodniczego (P) i 39 mieszanych (K, P).

Historia

Konstytucja UNESCO, która powołała do życia organizację, została podpisana 16 listopada 1945 roku i weszła w życie 4 listopada 1946 roku[1]. Artykuł 1 konstytucji określający cele i funkcje organizacji, mówi m.in., że UNESCO

Udziela pomocy przy zachowaniu, rozszerzaniu i rozpowszechnianiu wiedzy; Czuwając nad zachowaniem i ochroną światowej spuścizny książek, dzieł sztuki, zabytków historii i nauki oraz zalecając zainteresowanym narodom podpisanie odpowiednich konwencji międzynarodowych; Wspierając współpracę między narodami we wszystkich dziedzinach działalności intelektualnej, w tym międzynarodową wymianę przedstawicieli oświaty, nauki i kultury, jak również wymianę wydawnictw, dzieł sztuki i obiektów zainteresowania nauki, a także innych materiałów informacyjnych; Ułatwiając poprzez odpowiednie metody współpracy międzynarodowej dostęp wszystkich narodów do wydawnictw publikowanych przez każdy z nich[2].

Początkowo cel ten realizowany był poprzez doradzanie państwom członkowskim w zakresie konserwacji ich dziedzictwa[3]. Pierwszym znaczącym przedsięwzięciem było uratowanie świątyń nubijskich w Abu Simbel, którym groziło zalanie po wybudowaniu Wysokiej Tamy w Asuanie[3]. W 1959, na wniosek Egiptu i Sudanu, UNESCO zorganizowało międzynarodową kampanię na rzecz ratowania świątyń[3]. Na terenach zagrożonych zalaniem przyspieszono prace archeologiczne, a świątynie z Abu Simbel przeniesiono w bezpieczną lokalizację[3]. Kampania kosztowała 80 milionów dolarów amerykańskich, z czego połowa pochodziła z donacji wniesionych przez 50 krajów[3]. Kolejne kampanie organizowano na rzecz ratowania zabytków centrum Florencji po powodzi w 1966 roku, Wenecji, by znaleźć rozwiązanie problemu regularnych podtopień w okresie zimowym (1970) czy Mohendżo-Daro i Borobudur[4][5][3][6].

Dzięki działalności organizacji pozarządowych (Sierra Club, World Wildlife Fund i innych) w latach 60. XX wieku ochroną dziedzictwa naturalnego zaczął interesować się rząd amerykański[7]. Konferencja w Białym Domu (ang. White House conference) w 1965 roku wezwała do utworzenia trustu na rzecz światowego dziedzictwa (ang. Trust for the World Heritage) w celu identyfikacji, zachowania i zarządzania naturalnymi i malowniczymi obszarami, a także obiektami historycznymi[7][3].

Idea ta została podchwycona przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (ang. International Union for Conservation of Nature, IUCN), która w 1968 roku zaproponowała swoim członkom podobną inicjatywę[8] i później przez Międzynarodową Radę Ochrony Zabytków i Miejsc Historycznych (ang. International Council on Monuments and Sites, ICOMOS). W 1965 roku za sprawą UNESCO rozpoczęto proces wypracowywania Konwencji[7]. Po konferencji ONZ w Sztokholmie i pracy wykonanej przez grupy eksperckie IUCN, ICOMOS i UNESCO, Konwencja – bazująca na unikalnym połączeniu koncepcji ochrony przyrody i ochrony zabytków – została przyjęta w Paryżu 16 listopada 1972 roku, a weszła w życie 17 grudnia 1975 roku[9].

Konwencję przyjęło lub ratyfikowało 195 państw (stan na 18 sierpnia 2023 roku)[10]. Pierwszym państwem, które ratyfikowało Konwencję, były Stany Zjednoczone – 12 lipca 1973 roku[10]. Polska ratyfikowała Konwencję – jako jedno z pierwszych państw[11] – 6 maja 1976 roku, a 29 czerwca 1976 roku złożyła dokument ratyfikacji w UNESCO[9][12]. W stosunku do Polski Konwencja weszła w życie 29 września 1976 roku[5].

Konwencja o światowym dziedzictwie

Artykuł 1 Konwencji definiuje dziedzictwo kulturowe jako:

  • zabytki: dzieła architektury, monumentalnej rzeźby lub malarstwa, elementy i budowle o charakterze archeologicznym, napisy, groty i zgrupowania tych elementów, mające wyjątkową powszechną wartość z punktu widzenia historii, sztuki lub nauki;
  • zespoły: budowli oddzielnych lub łącznych, które ze względu na swą architekturę, jednolitość lub zespolenie z krajobrazem mają wyjątkową powszechną wartość z punktu widzenia historii, sztuki lub nauki;
  • miejsca zabytkowe: dzieła człowieka lub wspólne dzieła człowieka i przyrody, jak również strefy, a także stanowiska archeologiczne mające wyjątkową powszechną wartość z punktu widzenia historycznego, estetycznego, etnologicznego lub antropologicznego[12].

Artykuł 2 definiuje dziedzictwo naturalne jako:

  • pomniki przyrody utworzone przez formacje fizyczne i biologiczne albo zgrupowania takich formacji, przedstawiające wyjątkową powszechną wartość z punktu widzenia estetycznego lub naukowego;
  • formacje geologiczne i fizjograficzne oraz strefy o ściśle oznaczonych granicach, stanowiące siedlisko zagrożonych zagładą gatunków zwierząt i roślin, mające wyjątkową powszechną wartość z punktu widzenia nauki lub ich zachowania;,
  • miejsca lub strefy naturalne o ściśle oznaczonych granicach, mające wyjątkową powszechną wartość z punktu widzenia nauki, zachowania naturalnego piękna[12].

Artykuł 11 Konwencji ustanawia wykaz obiektów o „wyjątkowej powszechnej wartości” (ang. outstanding universal value)[uwaga 1] wybieranych na podstawie określonych kryteriów[12] – „Listę dziedzictwa światowego”:

Na podstawie wykazów przedstawionych przez Państwa w wykonaniu ustępu 1 Komitet ustala, aktualizuje i rozpowszechnia pod mianem „Listy dziedzictwa światowego” wykaz dóbr dziedzictwa kulturalnego i dziedzictwa naturalnego określonego w artykułach 1. i 2. niniejszej Konwencji, które uznaje za mające wyjątkową powszechną wartość na podstawie kryteriów ustalonych przez siebie. Zaktualizowane listy powinny być rozpowszechniane co najmniej raz na dwa lata[12].

Organizacja

Komitet Światowego Dziedzictwa

Do realizacji zadań konwencji – w tym do prowadzenia listy światowego dziedzictwa – został powołany specjalny organ wykonawczy – Komitet Światowego Dziedzictwa (ang. World Heritage Committee), w którym zasiadają przedstawiciele z 21 Państw-Stron Konwencji (Art. 8)[12][13]. Członkowie Komitetu są wybierani na okres do sześciu lat, przy czym większość Państw-Stron Konwencji dobrowolnie ustala kadencję swoich członków na cztery lata, by umożliwić innym Państwom członkostwo w Komitecie[13]. Wszyscy członkowie Komitetu mają sześcioletnie kadencje, lecz większość członków ogranicza swoje kadencje dobrowolnie do lat czterech[13]. Członkowie Komitetu reprezentują obecnie (stan na rok 2023) następujące kraje: Argentynę, Belgię, Bułgarię, Grecję, Indie, Jamajkę, Japonię, Kazachstan, Kenię, Liban, Meksyk, Katar, Koreę Południową, Rawndę, Saint Vincent i Grenadyny, Senegal, Turcję, Ukrainę, Wietnam, Włochy i Zambię[13].

Komitet obraduje podczas dorocznych sesji, w trakcie których decyduje o wpisaniu miejsca na listę światowego dziedzictwa, umieszczeniu na liście światowego dziedzictwa w zagrożeniu lub skreśleniu z tych list[13]. Ostatnia, 45. sesja komitetu odbyła się w 2023 roku w Rijadzie w Arabii Saudyjskiej[13].

Komitetowi doradzają następujące organizacje[14]:

Centrum Światowego Dziedzictwa

Centrum Światowego Dziedzictwa (ang. World Heritage Centre, WHC) z siedzibą w Paryżu powstało w 1992 roku i zajmuje się organizacją dorocznych sesji Komitetu oraz wszystkimi praktycznymi aspektami prowadzenia listy – doradza Państwom-Stronom Konwencji w przygotowaniu nominacji do wpisu na listę, organizuje pomoc finansową z Funduszu Światowego Dziedzictwa, koordynuje sprawozdania o stanie poszczególnych obiektów, a także akcje ratunkowe obiektów zagrożonych[15]. Centrum organizuje również seminaria i warsztaty szkoleniowe, publikuje materiały edukacyjne, informacyjne i promujące dziedzictwo światowe[15].

Procedura wpisu

Pierwsze 12 obiektów wpisanych na listę UNESCO w 1978 roku[16]
Wyspy Galápagos – Ekwador (P)
Stare miasto w Quito – Ekwador (K)
Kościoły skalne w Lalibeli – Etiopia (K)
Park Narodowy Semien – Etiopia (P)
Narodowe stanowisko historyczne L’Anse aux Meadows – Kanada (K)
Park Narodowy Nahanni – Kanada (K)
Katedra w Akwizgranie – Niemcy (K)
Kopalnie soli w Wieliczce i w Bochni – Polska (K)
Stare Miasto w Krakowie – Polska (K)
Wyspa Gorée – Senegal (K)
Park Narodowy Mesa Verde – Stany Zjednoczone (K)
Park Narodowy Yellowstone – Stany Zjednoczone (P)

Procedura wpisu na listę wygląda następująco[17][18]:

  • Krok 1: Państwa strony Konwencji wybierają obiekty godne wpisu na Listę i umieszczają je na narodowej Liście informacyjnej (ang. Tentative List)[17]. Lista informacyjna powinna być przygotowana z udziałem zainteresowanych stron, jak władze regionalne i lokalne, lokalne społeczności i organizacje pozarządowe. Państwa strony Konwencji powinny uzupełniać i uaktualniać swoje listy przynajmniej raz na dziesięć lat.
  • Krok 2: Narodowe listy informacyjne przesyłane są za pośrednictwem formularza zgłoszeniowego w języku angielskim lub francuskim do Centrum Światowego Dziedzictwa.
  • Krok 3: Państwa strony Konwencji przygotowują wniosek nominacyjny, przy czym mogą nominować wyłącznie obiekty z Listy Informacyjnej. Wnioski nominacyjne mogą być też składane przez grupę Państw-Stron, jeśli obiekty mają charakter transgraniczny. Wniosek musi zawierać następujące informacje: nazwę obiektu, jego położenie geograficzne, mapę, opis, historię, podejmowane działania w celu jego ochrony, zarządzanie obiektem, plany rozwoju, zagrożenia i uzasadnienie jego „wyjątkowej powszechnej wartości” (m.in. analizę porównawczą obiektu z innymi podobnymi).
  • Krok 4: Wnioski przesyłane są do Centrum Światowego Dziedzictwa, które je rejestruje i sprawdza.
  • Krok 5: Centrum przesyła wnioski do ekspertów z ICOMOS i IUCN celem ich oceny.
  • Krok 6: Decyzję o wpisie na listę podejmuje Komitet Światowego Dziedzictwa w trakcie corocznej sesji. O wpisaniu danego obiektu na listę decyduje „wyjątkowa powszechna wartość” obiektu i spełnienie przynajmniej jednego z dziesięciu kryteriów kulturowych lub przyrodniczych. Jeżeli wniosek o wpisanie danego obiektu na listę nie zostanie uwzględniony, może być złożony ponownie jedynie wtedy gdy zaistnieją wyjątkowe okoliczności: nowe odkrycia, nowe naukowe informacje dotyczące dobra lub inne kryteria niż prezentowane w pierwszym wniosku[19]. Komitet rozpatruje corocznie maksymalnie 45 wniosków[20].

Kryteria

Pierwsze kryteria ustalono w 1977 roku[21]. Podczas gdy oryginalne kryteria przyrodnicze pozostawały niezmienione do 1992 roku, kryteria kulturowe przeszły rewizję w 1980 roku – ich zakres został zmniejszony[21]. W 1992 roku Komitet Światowego Dziedzictwa przyjął trzy kategorie krajobrazów kulturowych i wprowadził pojęcie krajobrazu kulturowego do kryteriów[21]. Wiele innych kryteriów zostało wówczas zrewidowanych[21]. Analiza ICOMOS z 1994 roku wykazała, że kryteria kulturowe z 1980 roku kładące nacisk na walory architektoniczne i artystyczne preferowały do wpisu obiekty architektoniczne w Europie i Ameryce Północnej, dyskryminując obiekty o walorach niematerialnych (symbolicznych i religijnych), szczególnie obiekty z Azji i Afryki[21]. W związku z tym w 1994 roku wprowadzono kolejne zmiany w kryteriach, eliminując zapisy prowadzące do preferencji wpisów obiektów architektonicznych[22].

W 2000 i 2002 roku przyjęto nowe zasady proceduralne – od 2002 roku Komitet rozpatruje jeden wniosek z danego kraju, a od 2005 roku dwa jeśli drugi dotyczy dziedzictwa naturalnego, przy czym łączna liczba rozpatrywanych wniosków ograniczona jest do 45[22].

Do końca 2004 roku było sześć kryteriów dla obiektów dziedzictwa kulturowego i cztery dla przyrodniczego[22]. W 2005 roku połączono je w jednorodną listę dziesięciu kryteriów. Połączona lista została po raz pierwszy zastosowana w 2007 roku[23].

Dany obiekt musi reprezentować „wyjątkową powszechną wartość” i spełniać przynajmniej jeden z poniższych warunków:

Kryteria kulturowe
  • I. reprezentować arcydzieło ludzkiego geniuszu twórczego
  • II. przedstawiać ważną wymianę ludzkich wartości, na przestrzeni dziejów lub w obszarze danego regionu świata, w zakresie rozwoju architektury lub technologii, w sztukach monumentalnych, urbanistyce lub projektowaniu krajobrazu
  • III. przedstawiać unikatowe albo przynajmniej wyjątkowe świadectwo tradycji kulturowej lub istniejącej albo minionej cywilizacji
  • IV. przedstawiać szczególny przykład typu budowli, zespołu architektonicznego lub technologicznego albo krajobrazu ilustrującego ważny etap (lub etapy) w historii ludzkości
  • V. przedstawiać szczególny przykład tradycyjnego ludzkiego osadnictwa, zagospodarowania ziemi lub morza, reprezentatywny dla danej kultury (lub kultur), albo ludzkiej interakcji ze środowiskiem, szczególnie jeśli stało się ono zagrożone wskutek nieodwracalnej zmiany
  • VI. pozostawać w bezpośrednim lub namacalnym związku z wydarzeniami lub żywą tradycją, pomysłowością lub wierzeniami, albo z dziełami artystycznymi lub literackimi o wyjątkowym uniwersalnym znaczeniu (Komitet uznaje, że to kryterium powinno być stosowane w połączeniu z innymi kryteriami).
Kryteria przyrodnicze
  • VII. obejmować wyjątkowe zjawiska przyrodnicze lub tereny szczególnego naturalnego piękna i o znaczeniu estetycznym
  • VIII. przedstawiać szczególne świadectwo ważnych etapów w historii planety, zawierające ślady dawnego życia, istotnych toczących się procesów geologicznych; tworzących formy ukształtowania terenu lub istotne formacje geomorficzne lub fizjograficzne
  • IX. przedstawiać szczególny przykład toczących się procesów ekologicznych i biologicznych, istotnych dla ewolucji i rozwoju lądowych, słodkowodnych, przybrzeżnych i morskich ekosystemów lub społeczności roślin i zwierząt
  • X. obejmować najważniejsze środowiska przyrodnicze do ochrony różnorodności form życia, łącznie z zagrożonymi gatunkami o uniwersalnej wartości z punktu widzenia nauki i konserwacji.

Obiekty UNESCO według regionów

Lista światowego dziedzictwa

Miejsca światowego dziedzictwa UNESCO (interaktywna)

Lista obejmuje (stan na rok 2023) 1199 obiekty w 168 Państwach-Stronach Konwencji, w tym 933 obiektów dziedzictwa kulturowego (K), 227 przyrodniczego (P) i 39 mieszanych (K, P)[24].

Według stanu na rok 2023 liczba obiektów światowego dziedzictwa w poszczególnych regionach przedstawia się następująco[25]:

Nazwa regionu Opis regionu Kulturowe Przyrodnicze Przyrodniczo-kulturowe Razem
Afryka Afryka (bez krajów arabskich) 56 42 5 193
Kraje arabskie Kraje arabskie 84 6 3 93
Azja i Pacyfik Azja (bez krajów arabskich, Rosji i Izraela), Australia i Oceania 205 72 12 280
Europa i Ameryka Północna Europa (z Rosją i Izraelem) i Ameryka Północna 485 69 11 565
Ameryka Łacińska i Karaiby Ameryka Łacińska 103 38 8 148
Razem 930[uwaga 2] 218[uwaga 3] 39 1155[uwaga 4][uwaga 5]

Szczegółowy opis obiektów z listy światowego dziedzictwa UNESCO na poszczególnych kontynentach:

Najwięcej obiektów wpisanych na listę znajduje się we Włoszech (59), Chinach (57), Niemczech (52), Francji (52) i w Hiszpanii (50)(stan na 2023)[25]. W Polsce jest 17 obiektów wpisanych na listę[25].

Lista światowego dziedzictwa w zagrożeniu

Komitet Światowego Dziedzictwa utrzymuje również listę obiektów, które są zagrożone, co może mieć negatywny wpływ na ich wartość[26]. Przykładowe zagrożenia – rzeczywiste lub potencjalne – to wojny, klęski żywiołowe, zanieczyszczenia, kłusownictwo, niekontrolowana urbanizacja i ruch turystyczny[26].

Lista obiektów zagrożonych ma na celu zwrócenie uwagi społeczności międzynarodowej na warunki zagrażające wartościom obiektów, które właśnie z uwagi na te wartości zostały wpisane na listę dziedzictwa ludzkości[26]. Wpisanie obiektu na listę światowego dziedzictwa w zagrożeniu pozwala Komitetowi na natychmiastowe uruchomienie środków z Funduszu Światowego Dziedzictwa na akcję ratunkową[26]. Wpis wiąże się również z opracowaniem przez Komitet we współpracy z Państwem-Stroną, na którego terytorium znajduje się obiekt zagrożony, programu naprawczego i monitorującego stan obiektu[26].

Lista światowego dziedzictwa w zagrożeniu obejmuje (stan na rok 2023) 56 obiekty, w tym 40 obiektów dziedzictwa kulturowego (K) i 16 przyrodniczego (P)[27][28].

Wypisy z listy

Obiekty mogą być usunięte z listy jeśli ich wartość – podstawa wpisu na listę – zostanie umniejszona[29]. Dotychczas z listy zostały usunięte dwa obiekty:

  • W 2007 roku Komitet podjął decyzję o usunięciu z listy „rezerwatu oryksów arabskich” w Omanie, który został wpisany na listę w 1994 roku[30]. Powodem była jednostronna decyzja rządu w Omanie o zmniejszeniu powierzchni rezerwatu o 90%[30].
  • W 2009 roku Komitet zadecydował o usunięciu z listy „krajobrazu kulturowego doliny Łaby w okolicach Drezna”. Od 2006 roku obiekt znajdował się na liście obiektów zagrożonych z powodu planów budowy przez Łabę czteropasmowego mostu Waldschlößchenbrücke[31].

Konsekwencje wpisu na listę światowego dziedzictwa

Wpis na listę światowego dziedzictwa wiąże się z wypełnianiem konkretnych obowiązków przez państwo stronę Konwencji, na którego terytorium znajduje się wpisany obiekt[32]. Państwo musi składać regularne raporty do Komitetu Światowego Dziedzictwa na temat stanu obiektu, jego ochrony, konserwacji i zarządzania, by umożliwić UNESCO monitorowanie obiektu[32]. Sam wpis na listę nie poprawia z reguły ochrony obiektu, którą określają przepisy prawa narodowego[33].

W przypadku zagrożenia, obiekty z listy mogą liczyć na wsparcie UNESCO – finansowe (z Funduszu Światowego Dziedzictwa), polityczne, eksperckie i medialne[34]. Dzięki kampaniom zorganizowanym przez UNESCO udało się uratować piramidy w Gizie, którym zagrażała budowa autostrady, a po interwencji UNESCO przebieg autostrady został wytyczony z ominięciem piramid w bezpiecznej odległości, oraz Park Narodowy Ćitwan w Nepalu, któremu zagrażały plany zmiany biegu rzeki, a po interwencji UNESCO planów tych zaniechano[34]. Dzięki wsparciu UNESCO odrestaurowano kompleks Angkor w Kambodży i stare miasto w Dubrowniku po zniszczeniach w czasie wojny w Bośni i Hercegowinie, a także zainstalowano system odwilgacania w kopalni soli w Wieliczce[34][35]. Jeszcze w latach 60. i 70. XX wieku UNESCO przeprowadziło spektakularne kampanie na rzecz ratowania zabytków w Egipcie, we Włoszech (po powodziach we Florencji i Wenecji), Pakistanie (Mohendżo-Daro) i Indonezji (Borobudur)[4][5][3][6]. W 1959 roku, na wniosek Egiptu i Sudanu, UNESCO zorganizowało międzynarodową kampanię na rzecz uratowania świątyń nubijskich w Abu Simbel, którym groziło zalanie po wybudowaniu Wysokiej Tamy w Asuanie[3]. Przyspieszono prace archeologiczne na terenach zagrożonych zalaniem, a świątynie Abu Simbel przeniesiono w bezpieczną lokalizację[3].

Uzyskanie marki światowego dziedzictwa może zwiększyć zainteresowanie obiektem, co może przełożyć się na większą liczbę zwiedzających i wyższe wpływy z turystyki[36]. Wpływy z turystyki będą jednak w dużej mierze zależeć od lokalizacji obiektu, jego promocji oraz jakości bazy turystycznej[36].

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Według Wytycznych operacyjnych, „wyjątkowa powszechna wartość” to znaczenie kulturowe lub przyrodnicze, które jest na tyle szczególne, że przekracza granice narodowe i ma powszechne znaczenie dla obecnych i przyszłych pokoleń ludzkości. Polska wersja językowa Wytycznych operacyjnych stosuje termin „wyjątkowa uniwersalna wartość” a Polski Komitet ds. UNESCO termin „najwyższa powszechna wartość”.
  2. ↑ Transgraniczny obiekt „Architektoniczne dzieła Le Corbusier, wybitny wkład w ruch modernistyczny” leży w trzech regionach.
  3. ↑ Transgraniczne obiekty Basen Uws-nur i Krajobrazy Daurii leżą w dwóch regionach.
  4. ↑ Transgraniczne obiekty Basen Uws-nur i Krajobrazy Daurii leżą w dwóch regionach.
  5. ↑ Transgraniczny obiekt „Architektoniczne dzieła Le Corbusier, wybitny wkład w ruch modernistyczny” leży w trzech regionach.

Przypisy

  1. ↑ UNESCO: The Organization’s history. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  2. ↑ Akt konstytucyjny Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury. [w:] VILP [on-line]. [dostęp 2016-08-30]. (pol.).
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 7. [dostęp 2023-12-26].
  4. 1 2 Douglas Pocock. Some reflections on World Heritage. „Area”. 3 (29), s. 260, September 1997. DOI: 10.1111/j.1475-4762.1997.tb00028.x. ISSN 1475-4762. (ang.).
  5. 1 2 3 Tadeusz Jaworski. Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego. „Ochrona Zabytków”. 3–4 (30), s. 108–112, 1977.
  6. 1 2 Bart J.M. van der Aa: Preserving the heritage of humanity? Obtaining world heritage status and the impacts of listing. University of Groningen, 2005, s. 2. ISBN 90-90-18633-6. [dostęp 2016-08-30].
  7. 1 2 3 Anna Leask, Alan Fyall: Managing World Heritage Sites. Routledge, 2006, s. xxi. ISBN 978-1-136-38113-3. [dostęp 2016-08-30].
  8. ↑ UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 8. [dostęp 2023-12-26].
  9. 1 2 UNESCO: Convention Concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  10. 1 2 UNESCO: States Parties Ratification Status. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  11. ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Światowe Dziedzictwo UNESCO. [dostęp 2016-08-29]. (pol.).
  12. 1 2 3 4 5 6 Dziennik Ustaw 1976 r. nr 32, poz. 190. [w:] Dziennikustaw.gov.pl [on-line]. [dostęp 2016-08-29]. (pol.).
  13. 1 2 3 4 5 6 UNESCO: The World Heritage Committee. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  14. ↑ UNESCO: Advisory Bodies. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  15. 1 2 UNESCO: World Heritage Centre. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  16. ↑ UNESCO: World Heritage List (by year). [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  17. 1 2 UNESCO: World Heritage List Nominations. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  18. ↑ UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 13. [dostęp 2023-12-26].
  19. ↑ Centrum Światowego Dziedzictwa: Wytyczne operacyjne do realizacji Konwencji światowego dziedzictwa. UNESCO, luty 2012. [dostęp 2017-07-07].
  20. ↑ Anna Leask, Alan Fyall: Managing World Heritage Sites. Routledge, 2006, s. 10. ISBN 978-1-136-38113-3. [dostęp 2016-08-30].
  21. 1 2 3 4 5 Francesco Bandarin, kier.: WORLD HERITAGE Challenges for the Millennium. UNESCO World Heritage Centre, January 2007, s. 39. [dostęp 2016-08-30].
  22. 1 2 3 Francesco Bandarin, kier.: WORLD HERITAGE Challenges for the Millennium. UNESCO World Heritage Centre, January 2007, s. 41. [dostęp 2016-08-30].
  23. ↑ Francesco Bandarin, kier.: WORLD HERITAGE Challenges for the Millennium. UNESCO World Heritage Centre, January 2007, s. 42. [dostęp 2016-08-30].
  24. ↑ UNESCO: List of World Heritage. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  25. 1 2 3 UNESCO: World Heritage List Statistics. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  26. 1 2 3 4 5 UNESCO: World Heritage in Danger. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  27. ↑ UNESCO: List of World Heritage in Danger. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  28. ↑ UNESCO: World Heritage List Statistics – List of World Heritage in Danger by Year. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  29. ↑ Bart J.M. van der Aa: Preserving the heritage of humanity? Obtaining world heritage status and the impacts of listing. University of Groningen, 2005, s. 74. ISBN 90-90-18633-6. [dostęp 2016-08-30].
  30. 1 2 UNESCO: Oman’s Arabian Oryx Sanctuary. First site ever to be deleted from UNESCO’s World Heritage List. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  31. ↑ UNESCO: Dresden is deleted from UNESCO’s World Heritage List. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  32. 1 2 UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 14. [dostęp 2023-12-26].
  33. ↑ Anna Leask, Alan Fyall: Managing World Heritage Sites. Routledge, 2006, s. 54. ISBN 978-1-136-38113-3. [dostęp 2016-08-31].
  34. 1 2 3 UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 19. [dostęp 2023-12-26].
  35. ↑ UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 20. [dostęp 2023-12-26].
  36. 1 2 UNESCO World Heritage Centre: World Heritage Information Kit. UNESCO World Heritage Centre, June 2008, s. 21. [dostęp 2023-12-26].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.