Sāvakabuddha (pali. Sāvaka – "ten który słucha" + buddha – "oświecony, przebudzony"; skt. śrāvakabuddha; tyb. nyan thos) w buddyzmie oznacza istotę, która osiągnęła oświecenie słuchając Dharmy głoszonej przez Sammāsambuddhę ("Samo w pełni Oświeconego"). Samemu nie tworzy nowej nauki a jedynie przekazuje zasłyszaną.

Termin ten, stosowany w złożeniu ariyasāvaka (pali. Szlachetni Uczniowie), określa osobistych uczniów Buddy.

Sāvakabuddha jest jednym z trzech rodzajów buddów:

• sammāsambuddha ("Samo w Pełni Oświecony")
• sāvakabuddha ("Oswiecony Ten Który Słucha)
• paccekābuddha – (Milczący Oświecony)

Jego Oświecenie nie jest w żaden sposób inne niż oświecenie sammāsambuddhy czy paccekābuddhy * jest jedynie osiągnięte w inny sposób.

W buddyzmie mahayany Sāvakabuddha jest synonimem arahata (arhata).